ความงามในวัฒนธรรมของเมียนมาร์

ประวัติความเป็นมาของทานาคามีอายุย้อนไปถึง 2,000 ปีที่แล้ว โดยมีการอ้างอิงทางประวัติศาสตร์ครั้งแรกปรากฏในบทกวีจากราชสำนักของพระเจ้าราชธิราช ผู้รวมประเทศพม่าในคริสต์ศตวรรษที่ 14 ในสมัยอาณาจักรเมียนมาร์ ทานาคาถูกสวมใส่เป็นเครื่องสำอางจากธรรมชาติ ราชวงศ์ใช้ทานาคาที่เบากว่าและมีกลิ่นหอมกว่าผสมกับเกล็ดทองคำเล็กๆ ในขณะที่คนทั่วไปใช้ทานาคาผสมกับเกสรดอกไม้ชื่อกันต์ กอ ( Mesua Ferrea ) เช่นเดียวกับลองยี หรือกระโปรงประจำชาติแบบผ้าซิ่นของพม่า ผู้ชายและผู้หญิงจะสวมผ้าเหล่านี้อย่างภาคภูมิใจในฐานะสัญลักษณ์ที่สดใสของแสงแดดของสุขภาพและความงามในวัฒนธรรมของพวกเขา โดยทั่วไปจะใช้เป็นสีทาหน้าเป็นหย่อม ๆ และวงกลมทั่วใบหน้า โดยส่วนใหญ่บนแก้มและหน้าผาก บางคนถึงกับใช้ดีไซน์สนุกๆ เช่น ลายทางหรือใบไม้หมุนวนเพื่อเพิ่มเป็นปัจจัยเจ๋งๆ ลวดลายใบไม้ที่ละเอียดอ่อนเป็นสไตล์ทานาคาทั่วไปในหมู่ผู้ใช้อายุน้อย ต่างจากการแต่งหน้าสมัยใหม่ ทานาคาไม่ได้ออกแบบมาเพื่อปกปิดจุดบกพร่องหรือเน้นจุดเด่น แต่มันได้ผลเพื่อให้คุณประโยชน์ด้านการดูแลผิวดังที่กล่าวไว้ว่า “เครื่องสำอางที่ซื้อในร้านจะทำลายผิวของคุณจริงๆ ทานาคา ทำตรงกันข้าม มันซ่อมมัน” มาตินหล่า อายุ 36 ปี พ่อค้าขายทานาคา กล่าว ทานาคาสามารถผลิตได้จากต้นไม้หลายชนิด รวมถึงNaringi CrenulataและLimonia Acidissimaหรือที่รู้จักกันทั่วไปในชื่อ ไม้แอปเปิล ไม้จันทน์ แอปเปิลช้าง หรือไม้ผลนมเปรี้ยว ซึ่งสามารถพบได้ในบางพื้นที่ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และอนุทวีปอินเดีย กระบวนการสร้างส่วนผสมนี้อาจค่อนข้างลำบาก วิธีดั้งเดิมที่สุดและเป็นที่นิยมมากที่สุดในหมู่คนในท้องถิ่นคือการบดท่อนไม้ซึ่งเลื่อยเป็นชิ้นเล็กๆ จากกิ่งของต้นไม้อายุ 10 ปี แล้วราดน้ำเล็กน้อยบนแผ่นหินที่เรียกชื่อ Kyauk Pyinจนกลายเป็นเนื้อแป้งสีเหลือง