เรียนรู้เกี่ยวกับที่ดิน

ข้อถกเถียงเรื่องการประหยัดที่ดินซึ่งจุดประกายขึ้นในราวปี 2548 โดยนักชีววิทยาด้านการอนุรักษ์ ตระหนักดีว่าโดยปกติแล้วจะมีข้อจำกัดในขอบเขตที่พื้นที่การเกษตรสามารถทำให้ 'เป็นมิตรกับสัตว์ป่า' โดยไม่สูญเสียผลผลิต ในขณะที่สายพันธุ์ที่ถูกคุกคามส่วนใหญ่จะได้กำไรจากการประหยัดหรือการฟื้นฟู ที่อยู่อาศัยตามธรรมชาติของพวกมัน เมื่อเร็ว ๆ นี้ความสนใจในหัวข้อนี้ได้รับแรงผลักดันใหม่ผ่านโครงการ Half Earth ซึ่งมีเป้าหมายที่จะคืนพื้นที่ครึ่งหนึ่งของที่ดินซึ่งปัจจุบันถูกใช้เพื่อวัตถุประสงค์อื่นไปยังพื้นที่ปกคลุมตามธรรมชาติ เพื่อจำกัดการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพและแก้ไขผลกระทบอื่น ๆ ของการใช้ที่ดิน เช่น การปล่อยก๊าซเรือนกระจก ตามที่ผู้เขียนของการศึกษาที่ตีพิมพ์ในNature Sustainabilityความจำเป็นสำหรับกลยุทธ์ประเภทนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนเนื่องจากความต้องการสินค้าเกษตรทั่วโลกเพิ่มขึ้น การศึกษานี้เป็นครั้งแรกที่ให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับปริมาณพื้นที่เพาะปลูกที่จำเป็นต่อการตอบสนองความต้องการพืชผลในปัจจุบันโดยใช้ที่ดินอย่างมีประสิทธิภาพสูงโดยไม่กระทบต่อผลกระทบทางการเกษตรที่สำคัญทั่วโลก "คำถามหลักที่เราต้องการแก้ไขคือพื้นที่เพาะปลูกจะเหลือเท่าใดหากได้รับผลผลิตทั่วโลกและพืชผลเติบโตในที่ที่ให้ผลผลิตมากที่สุด นอกจากนี้ เราต้องการระบุว่าปัจจัยอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องจะมีผลอย่างไรต่อ ภาคเกษตรกรรม รวมถึงความต้องการปุ๋ยและน้ำเพื่อการชลประทาน การปล่อยก๊าซเรือนกระจก ศักยภาพในการกักเก็บคาร์บอน และที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่าสำหรับสายพันธุ์ที่ถูกคุกคาม ผลการศึกษาบ่งชี้ว่า ด้วยปัจจัยการผลิตที่มีสารอาหารสูงและการจัดสรรพืชผลบนพื้นที่เพาะปลูกปัจจุบัน เพียงประมาณครึ่งหนึ่งของพื้นที่เพาะปลูกในปัจจุบันจะต้องผลิตพืชผลหลักในปริมาณที่เท่ากัน โดยหลักการแล้วอีกครึ่งหนึ่งสามารถใช้เพื่อฟื้นฟูที่อยู่อาศัยตามธรรมชาติหรือองค์ประกอบภูมิทัศน์อื่น ๆ ผลการวิจัยยังแสดงให้เห็นว่าการใช้ ที่ดิน ในปัจจุบันค่อนข้างไม่มีประสิทธิภาพและไม่ได้เกิดจากขีดจำกัดสูงสุดของผลผลิตพืชตามที่กำหนดโดยสภาพอากาศในหลายส่วนของโลก แต่ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฝ่ายบริหารเป็นหลัก เป็นการยากที่จะบอกว่าความหลากหลายทางชีวภาพได้รับผลกระทบโดยตรงจากกิจกรรมการเกษตรมากเพียงใด แต่คาดว่าจะเกินขอบเขตที่ปลอดภัย โดยสาเหตุหลักมาจากการสูญเสียแหล่งที่อยู่อาศัย ในเรื่องนี้ นักวิจัยได้ประเมินสองสถานการณ์: สถานการณ์แรกเสนอการประหยัดที่ดินสูงสุดโดยไม่มีข้อจำกัด ยกเว้นขอบเขตพื้นที่เพาะปลูกในปัจจุบัน ในขณะที่สถานการณ์ที่สองนำเสนอการประหยัดที่ดินเป้าหมายที่ละทิ้งพื้นที่เพาะปลูกในจุดที่มีความหลากหลายทางชีวภาพ และปล่อยพื้นที่เพาะปลูก 20% อย่างสม่ำเสมอทั่วโลก มีความแตกต่างเพียงเล็กน้อยระหว่างทั้งสองสถานการณ์ในด้านต่างๆ ยกเว้นที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่า ซึ่งเพิ่มขึ้นอย่างมากเมื่อมีการประหยัดพื้นที่เป้าหมายเท่านั้น อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ยังคงช่วยลดความต้องการพื้นที่เพาะปลูกลงได้เกือบ 40% นอกจากนี้ นักวิจัยพบว่าการปล่อยก๊าซเรือนกระจกและความต้องการน้ำเพื่อการชลประทานมีแนวโน้มลดลงตามพื้นที่เพาะปลูกที่ลดลง ในขณะที่ความต้องการปุ๋ยทั่วโลกจะไม่เปลี่ยนแปลง พื้นที่เพาะปลูกที่เว้นไว้สามารถให้พื้นที่สำหรับการกักเก็บคาร์บอนจำนวนมากในพืชพรรณธรรมชาติที่ได้รับการฟื้นฟู อย่างไรก็ตาม ผลกระทบในท้องถิ่นที่อาจเกิดขึ้นจากการทำฟาร์มอย่างเข้มข้นและการประหยัดที่ดิน เช่น มลพิษทางสารอาหารหรือการสูญเสียรายได้ในพื้นที่ชนบท จะต้องได้รับการศึกษาเพิ่มเติม "ผลการศึกษาของเราสามารถช่วยผู้กำหนดนโยบายและประชาชนทั่วไปในการวัดผลเกณฑ์มาตรฐานของสถานการณ์การใช้ที่ดินแบบบูรณาการ นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าการขยายตัวของพื้นที่เพาะปลูกเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ และมีศักยภาพที่สำคัญในการปรับปรุงประสิทธิภาพการใช้ที่ดินในปัจจุบัน หากมีการนำนโยบายที่ถูกต้องไปใช้ มาตรการต่างๆ เช่น เทคโนโลยีการผลิตที่ได้รับการปรับปรุงจะมีประสิทธิภาพพอๆ กับมาตรการฝั่งอุปสงค์ เช่น การเปลี่ยนแปลงอาหาร" Michael Obersteiner หัวหน้าโครงการและอดีตผู้อำนวยการโครงการ IIASA Ecosystems Services and Management กล่าว "อย่างไรก็ตาม ในทุกกรณี กระบวนการดังกล่าวจะต้องได้รับการควบคุมโดยนโยบายเพื่อหลีกเลี่ยงผลลัพธ์ที่ไม่พึงประสงค์"